Oliver og eg er i ferd med å bli godt kjende. Det vil seie, eg kjenner iallefall HAN rimeleg godt no, og veit kva han trivst best med. Mellom anna viser han større preferansar for den blå tutten enn for den kvite. Han likar betre å ha på seg kle enn å vere naken. Han likar betre å sove på brystet til mor enn i si eiga seng, og han er ein racer på puppen!
Men kva veit han i grunnen om meg? Sett vekk i frå at eg har eit godt bryst å sove på og at eg syng rimeleg fint når eg skal rugge han i søvn? Nesten ingenting. Men samstundes kjenner han meg såpass at han veit at eg er mor hans. Ho med mjølka, og såleis også den viktigaste personen. Så det er lurt å halde seg inne med denne dama her. Det er ingen han kjenner betre. Forsvinn eg, forsvinn tryggleiken. Likar eg å tru.
Ein blogg om kvardagsliv, interiør, musikk, mat, morsrolla, tidsklemma, fine folk og om andre ting som fargar mitt liv.
For nokre nydelige tekstar, venni! Eg blir heilt rørt:) Stor klem til deg!
SvarSlett