Eit spesielt sakn

Å vere vekke frå det ein er mest glad i her i livet, kan gjere så ufatteleg vondt. Å ligge på sjukehus med ein sprell levande nyfødd son er heilt spesielt og veldig nydeleg. Å ligge på sjukehus og å måtte høyre sonen sin grine og seie "mamma" gjennom telefon, er utruleg vondt. Kva forstår ein gut som er 1,5 år? Kjem mamma nokon gong til å komme heim? Mamma er jo alltid til stades, så kvar er ho no? Heldigvis går nok dagane fortare for han enn for meg. Han er travelt oppteken med barnehagen, med Malin, med tattoj og bahttebilen. Når kvelden kjem og han skal kose seg med melk på fanget, lese bok, pusse tenna og lalle senga - ja, då er det nok at saknet er størst. Eit gjensidig og høgst naturleg sakn. Men heldigvis kjem mamma snart heim :)