Den finaste morfaren

Vi er så velsigna at vi har mormor og morfar til nærmaste naboar. Etter fødselen får ikkje eg lov til å lyfte meir enn fem kilo på heile seks veker. Det er faktisk ei stor utfordring, sidan storebror framleis er så liten at han ikkje kan klatre opp i stolen sin sjølv. Han kjem seg ikkje opp på stellebordet, og ikkje opp i senga. Eg kan altså ikkje vere aleine med dei to gutane mine på fleire veker endå. Då er det at eg er så glad for mamma og pappa. I går, når Ola var på musikkøving, kom pappa for å hjelpe meg. Det at han haltar er ikkje noko hindring for at han kan skifte bleie, ha på pysj, ordne skjever, sette han opp i stolen, gje han mjølk, pusse tenner og legge han i senga. Benjamin var storfornøgd med å ha besøk av "mophhaa". Morfar var storfornøgd med å få vere til hjelp. Mamsen observerte det heile med varme i hjartet. Vinn vinn vinn gonger tre!